Sırplar arasında bir anayasa kabul etme fikri, 1804’teki Birinci Sırp Ayaklanma-sı sırasında ortaya çıkmıştı.1 Bu dönemde, birkaç anayasal kanun kabul edildi. Dönemin Sırp halkının lideri Kara Yorgi, diğer ulusal önderlerle kıyaslandığında anayasanın kabulü konusunda farklı bir görüşe sahipti. Kara Yorgi, anayasada gücünü meşrulaştıracak ve halefleri için güvence altına alacak bir sözleşme gör-dü. Muhalefet anayasada gücün bir kısmını temsili meclislere devretmeyi des-tekledi. Böylece, 1808 ve 1811 tarihli anayasal kanunlar, yüksek makamlar ara-sındaki ilişkileri düzenlediği ve Sırp anayasacılığının gelişmesinin temellerini atmaktadır. Vasal konum, yabancı güçlerin baskısı ve isyancıların anlaşmazlığı ilk anayasanın kabul edilmesini geciktirdi, ancak anayasacılık fikri Sırbistan’da çoktan kök salmıştı. Bu nedenle bir sonraki döneminde anayasa meselesi siyasi çekişmelerin konusu olmuştur. Prens Miloş Obrenoviç despotik bir şekilde hü-küm sürdü ve herhangi bir güç sınırlamasını kabul etmedi.2 Prensin rakibi olan Devlet Konseyi’nin görevi, hükümdarın gücünü sınırlamaktı. Sırp Prensliği’nin özerkliğini Sırp literatüründe İkinci Hatt-ı Şerif olarak bilinen 8-18 Ekim 1830 (Evâhir-i R 1246)3 tarihli ferman ve 13 Kasım 1833 (29 Cemazeyilahir 1249) Hatt-ı Şerif 4 ile teyit etmiştir. 1830’da Prens Miloş’a kalıtsal