Birinci Dünya Savaşı’ndan itibaren azınlıklar ve kollektif haklarının korunması gündeme gelmiş ve azınlık haklarının korunmasına dair ilkeler daha sonra hem ikili hem de uluslararası antlaşmalara eklenmiştir. Bu dönemde antlaşmalar, farklı grupların bir arada yaşamasından ziyade, öteki görülmeye başlanan nü-fusların kovulmasına ve toplulukların homojenleştirilmesine dayanıyordu. 19. yy.’daki Osmanlı-Rus savaşlarının neredeyse tamamı işgal altındaki topraklarda kitlesel göçlere neden olmuş ve 19. yüzyılda Balkan devletlerinin oluşumuna farklı nedenlerle göçler ve nüfus mübadeleleri de eşlik etmiştir. Etnik ve dini nüfus mübadelesi müzakereleri 1910’ların Balkan savaşlarından önce başlamak-tadır. Göçler zorunlu veya gönüllü, toplu veya bireysel, planlı veya kaotik eylem-ler olarak gerçekleşir. Balkanlar’da tarih boyunca meydana gelen göçler tüm bu nedenleri ve yapıları içermektedir. Yaşanılan ülkedeki milliyetçilik türü, ulus-devletlerin azınlıklara karşı politikası-nı - asimilasyon, dışlama veya uzlaşma/bütünleşme - belirlemektedir. Mylonas’ın işaret ettiği gibi (2012, s.12), özellikle belirsizlik dönemlerinde azınlıklar ulus-devletlerin politikalarını öngöremedikleri için süreç hayati bir hal alabilir. Uluslararası aktörler ve kamuoyu da davranışı etkileyebilir (Jenne, 2007). Soğuk Savaş’ın sona ermesi, Balkanlar, Kafkaslar ve Doğu Avrupa’da yeni patlak veren etnik çatışmaları incelemeye başlayan siyaset biliminin gündemine “azınlık me-selesi” ve “kimlik siyasetini” getirdi. Yeni ulus devletler ortaya çıktıkça, azınlık hakları ve onların haklarının korunması araştırmaların odak noktası haline gel-di. Diğer yandan antlaşmalara ülkelerin her zaman uymadığı görülmektedir. Ör-neğin, Türkiye ile Bulgaristan arasında azınlık haklarının korunmasına ilişkin ikili antlaşmalara rağmen, Bulgaristan’daki etnik ve dini azınlık Türklerin sınır dışı edilmesi bu dönemde bile devam etmiştir (Kamusella, 2019).