Balkan coğrafyasında, esas itibarıyla, Osmanlı öncesinde bölgede var olduklarını bildiğimiz Türk topluluklarından itibaren tabiî olarak sözlü Türkçe edebiyât var olagelmiştir. Ancak bölgede fetihleri müteakip bir medeniyet tasavvuru ile kurulan şehirler ve bu şehirlerin en mühim mütemmim cüzlerinden olan medreseler ve sâir eğitim kurumları, hususiyetle 15. asrın sonu ve 16. asrın başlarından itibaren tezkirelerde yer alan şairlerin yetişmesine vesile olmuş, bu dönemde Balkan bölgesinde yazılı edebiyâta dair ilk mühim eserler verilmeye başlanmıştır. Osmanlı döneminde Balkanlarda teşekkül eden “töreli” klâsik şiir, tüm Osmanlı coğrafyası düşünüldüğünde son derece “velût” bir karakter arz eder. Denilebilir ki “Osmanlı edebiyat kadrosunun önemli bir bölümü Balkanlar’dan yetişmeye başlar.”1 Edebî açıdan son derece “bereketli” asırların ardından bölgede vâki olan menfî hadiseler, Balkanlardaki Türk edebiyâtı açısından da nicelik ve nitelik bakımından mühim değişikliklere sebep olmuştur. Savaşlar ve göçler sonucunda toplumdaki genel eğitimli insan sayısı gibi şâir sayısı da azalmıştır. Ayrıca; evvelâ Osmanlı’nın son dönemi daha sonra da Türkiye Cumhuriyeti’nin ilk yıllarında Türk edebiyâtının yöneldiği “modernlik yolu”nun bir edebî yol olarak kabulü, bir medeniyet değişiminin neticesi ve tabiî olarak da bir kimlik meselesi olarak görülmüştür. Balkan bölgesinde Türkçe eserler veren kimi şâirler açısından bu yola uyum sağlamak, sancılı bir süreci doğurmuştur.