Kevnî olarak nitelenen ayetler, anlamsal kapalılık nedeniyle Tefsir literatüründe izafî müteşâbihler kategorisinde ele alınmaktadır. Binaenaleyh bu ayetler, mutlak kapalılık (müphemlik) değil de anlamsal olarak manevî kapalılık özelliği taşıdıklarından kesin ilmî gerçekler ışığında bunların anlamlarının muhkem hale gelmesi mümkündür. Kur’ân-ı Kerîm, beşeriyeti hidayetle buluşturmak için insanları bilimsel meselelere yöneltip onları aklî deliller üzerinden ikna etmeye çalışır. Özellikle “kıyasu’l-gayb ale’ş-şevâhid” ilkesi üzerinden özellikle vahdaniyet, isbât-ı vâcib ve ahiret ahvâli ile ilgili meselelerde akla dair hususlara yönlendirerek insanları dine davet eder. Binaenaleyh Yüce Kitap, insanların iman etmelerini kolaylaştırmak, müminlerin inanç duygularını pekiştirmek ve onları hurafelerden, mantığa ve delile dayanmayan inançlardan kurtarmak için sürekli düşünmeye ve ibret almaya teşvik eder.1 Böylece Kur’ân, tahkikî bir inanca ulaşabilmek için evrene dair çeşitli, nesne ve olayları bir delil olarak sunar.