“Allah’a çağıran, yararlı iş yapan ve ’Ben, kesinlikle Müslümanlardanım’ diyen-den daha güzel sözlü kim vardır?”1, “İnsanların en hayırlısı insanlara faydalı olan-dır”2 düstûrlarını merkeze alan bir anlayışla kurulan Şumnu’daki Nüvvâb med-resesi öteden beri bazen güçlü, bazen kısık bir sesle bu ideali yaşatmaya devam ettirdiğini gururla söyleyebiliriz. Nüvvâb’ın rahle-i tedrîsâtından geçen eslâf ve onların vefâkâr ahfadı ait oldukları Türk-İslâm medeniyetinden kopmadan im-râr-ı ömür eylemişler, taşıdıkları ahlâkî değerlerle bulundukları toplumu aydın-latmaya gayret göstermişlerdir. Bugün Bulgaristan’da dînî bağnazlık ve ayrımcı-lıkların olmamasının temelinde bu ve benzer okulların varlığı ve yetiştirdikleri insan modeli yatmaktadır.3