19. yüzyıl ulus devletlerin ve ulusların inşa ediliş süreçlerini barındırdı. Dünya, modern devletin ulus-devlete dönüşmesiyle, yeni bir tarihi kırılma noktasını yaşadı. Kitleler siyasete dahil olmaya başlarken devletlerin meşruiyet zeminleri ulus fikri üzerinden şekillenmeye başladı. Bu çerçevede İmparatorluklarda yaşayan milletler daha küçük parçalar olan uluslara evrilirken Avrupa’daki devletler birçok kabile, topluluğu bütünleştirerek onlar için daha üst bir yapı olan ulusa dönüşmekteydiler. Uluslar ortak köken, dil, tarih, toprak, mitler ile biçimlenmekteydiler. 19.yy tarih yazıcılığı ve özellikle milliyetçi ideoloji ulus inşa sürecinde “yakın ve uzak” tarihi bilimsel çalışmaların uzağında kahramanlıklar, savaşlar, ihanetler, seçilmiş travmalar, kutsanmış kişiler, altın çağları icat ederek içeriğini belirledi. Bu içerik “biz”i inşa ederken ötekiyi de belirledi. Ötekileştirmeler düşmanlıklara, nefrete dönüşerek 20.yy boyunca iktidarların kimliği belirleme politikalarında sürekli kullandıkları araca dönüştü.