Abdülfettah Rauf (1912-1963); Yahya Kemal’in “Yıldırım Beyazıd Han’ın diyârı” olarak vasıflandırdığı ve “evlâd-ı fâtihân’a yâdigâr olarak bırakılan”1 bir şehir olarak gördüğü Üsküp’te, bölgedeki Osmanlı varlığı açısından son derece karanlık bir dönem olan Balkan Savaşı yıllarında dünyaya gelmiş bir şâirdir. Fetihten sonra, Tanpınar’ın“Cedlerimiz inşa etmiyorlar, ibadet ediyorlardı. Maddeye geçmesini ısrarla istedikleri bir ruh ve imanları vardı.”2 tespitini haklı çıkarırcasına bir iştiyakla îmar edilen Üsküp asır-larca; camileri, medreseleri, mektepleri ve tekkeleriyle yine Yahya Kemal’in tabiriyle “Müslümanlığın çocukluk rüyası”nı görmek ve gelenekle beslenen (töreli) bir şâir olarak yetişmek için oldukça müsait bir şehir/ortam olagelmiştir. Bu şehrin sağ-ladığı medeniyet imkânları Sultan 2. Bayezid döneminden bu yana; Zârî, Üsküplü Atâ, İshak Çelebi, Dürrî, Fennî, Hâkî gibi pek çok tezkirelere geçmiş şâirin3 yetişmesine vesile olmuştur. Osmanlı medeniyet ve kültür ortamının imkânlarından alabil-diğince faydalanarak yetiştikleri gibi yine bu medeniyete sayısız şiirle katkıda bulunan “klâsik” diye tavsif edilen bu “töreli” şâir-ler, mezkûr medeniyet ve kültür ortamının son yıllarında (19. asır sonları ve 20. asır başları) doğup bu ortamın imkânlarıyla yetişen A. Rauf gibi son dönem şâirlerine nazaran çok talihli idi-ler, denebilir. Çünkü A. Rauf ve çağdaşları; eğitimini aldıkları, kültürüyle beslendikleri ve dahası “rüyasını gördükleri” değerle-rin şiirini, Krallık Yugoslavyası ve Sosyalist Yugoslavya dönemle-rinde doyasıya “söyleyecek” imkân bulamadılar. Ama buldukları her fırsatta da “bir gün mutlaka bulunur ve bilinir” umuduyla da şiirlerini kayda geçirdiler. Bu açıdan bakıldığında bu mezkûr “talihsiz” neslin şiiri, yaşadıkları devre hâkim olan yeni şiir anla-yışı ve yaklaşımlarıyla tanımlanıp değerlendirilemez.