Në kontrastin ndërmjet ehli-re’jit dhe ehli-hadithit në aspektin e metodës së trajtimit të teksteve kuranore në mënyrë literale krahasuar me metodën tradicionale dhe medhhebore, selefizmi ka një qëndrim që anon më afër ehli-hadithit (e thënë ndryshe, selefizmi mund të quhet si kulmi i ehli-hadithit). Selefizmi ka një histori të gjatë. Megjithëse mund të karakterizohet nga theksimi i literalizmit, miratimi i një qëndrimi kundër re’jit dhe kijasit, kundërshtimi i medhhebeve, me kalimin e kohës selefizmi shfaqet si një qëndrim intelektual që e pranon kijasin dhe ka një tendencë drejt medhhebizimit, si i tillë, nga jashtë na duke si një pikëpamje që përfshin aspekte paradoksale. Në mendimin e hershëm islam, si rezultat i kontaktit me civilizime dhe tradita të ndryshme, myslimanët të cilët kishin prirje t’u përmbaheshin mënyrave të drejtpërdrejta të të kuptuarit të teksteve hyjnore se si t’i përdorin ato në kontrast me përdorimin e kornizave intelektuale dhe metodave që rrjedhin nga këto takime u quajtën selefi. Në këtë aspekt, mund të thuhet se thelbi i selefizmit është një qëndrim reaksionar dhe introvert ndaj një perceptimi të një lloj kërcënimi. Një çelës për analizën e selefizmit: transformimi i relacionit të teori-vëzhgimit në zhvillimin e shkencave moderne.