Gadameri, i cili mbron domosdoshmërinë e vlerësimit të një vepre në kontekstin e traditave të të kuptuarit që ajo ka hapur në histori, në njëfarë mënyre, shfaqi një qëndrim në kundërshtim me qasjet e përqendruara në tekst (teksto-centrizëm). Sipas tij, është naive dhe e pamundur të tejkalosh distancën kohore nga e kaluara në të tashmen dhe të pretendosh të arrish kuptimin e vërtetë të tekstit. Gadameri e vlerëson idenë e traditës në kontekstin treshes që ai formuloi me konceptet e autoritetit dhe paragjykimit. Descartesi, i cili kundërshtoi paragjykimet nga e kaluara, dhe më vonë iluminizmi po ashtu iu nënshtruan një paragjykimi antiparagjykues. Sidoqoftë, paragjykimet e krijuara nga interpretimet e vjetra janë parakushti për çdo kuptim të ri. Kur lexohet një tekst, akumulimi i së kaluarës dhe kuptimet traditore do ta drejtojnë gjithmonë lexuesin. Një qasje metodologjike që Gadameri mbron këtu nuk është domosdoshmërisht de jure. Ai thjesht përshkruan një situatë de facto që ndodh gjithmonë. Paragjykimi, kryesisht, është një lloj parakuptimi që i paraprin gjykimit të formuar pas vlerësimit të të gjitha aspekteve të një çështjeje. Një autoritet nga e kaluara dhe një traditë jetësore, në të cilën merr pjesë subjekti, përcakton tërësinë e këtyre parakuptimeve. Sola Scriptura dhe tradita në hermenutikën e Gadamerit.